مجموع نظرات: ۰
دوشنبه ۲۵ آذر ۱۳۸۷ - ۱۷:۳۵
۰ نفر

گروه اجتماعی - بنیامین صدر: هر روز چهره‌های عبوس، اخم‌های درهم کشیده و قیافه‌های مضطرب را ‏در اطراف خود‌، کوچه و خیابان ‏و حتی سازمان‌ها و مراکز اداری می‌بینیم

از طرفی این تصور غلط در ‏میان برخی افراد جامعه شکل گرفته که شادی جزء رفتارهای جامعه پسند ‏نیست و حتی در بسیاری از مواقع ‏سعی می‌کنیم خود را جدی و عبوس نشان دهیم!‏

این در حالی است که شهرداری تهران و سازمان‌های همسو مدتی است که می‌کوشند تا با برپایی جشن‌های ‏شهری و طراحی برخی برنامه‌ها همزمان با مناسبت‌های مذهبی، فضای شهر را با شادی آشتی دهند که از این ‏برنامه‌ها می‌توان به نورافشانی یا اجرای برنامه‌های فرهنگی هنری به‌مناسبت عید قربان و غدیر و برپایی جشنواره ‏‏«تهران، شهر سرور و امید» اشاره کرد که از سوی سازمان فرهنگی هنری شهرداری طراحی شده است. و به ‏طور مشخص تا پایان عید غدیر ادامه دارد.

حال آنکه طراحی و اجرای برنامه‌های شاد غیرخود جوش و ‏هدایت شده آنهم به شکل مقطعی هرچند در شادابی روحیه بخشی از مردم مؤثر است اما نمی‌تواند شادی را در ‏فضای شهری چون تهران نهادینه کند.

نور افشانی بدون حضور و ابراز شادمانی شهروندان چه معنا و ‏مفهومی می‌تواند داشته باشد. آنهم به شکل محدود و منطقه‌ای. ‏

بنابراین به‌نظر می‌رسد که لزوم طراحی و اجرای برنامه‌های شاد همیشگی که با اقبال عمومی شهروندان ‏هم همراه باشد، بسیار ضروری است. چیزی شبیه جشن‌های خیابانی شبانه که در بسیاری از کشورهای دنیا با ‏توجه به شرایط فرهنگی شان به چشم می‌خورد.

در واقع آن چیزی که موجب این اتفاق می‌شود واگذاری ‏برپایی این جشن‌ها به مردم و نمایندگان آنها در شوراهای محلی و شورایاری‌هاست که ماهیت ماجرا را از شکل دستوری و هدایت شده مستقیم ‏خارج می‌کند. ‏

در این رهگذر و در کنار فشارهای اجتماعی- اقتصادی، نوجوانان و جوانان آسیب پذیر ‏ترند و به‌نظر می‌‏رسد چون الگوهای رفتار شادمانه را در بزرگ‌ترها ندیده‌اند با انتخاب الگوهای بعضا غیرمنطقی شادی را به ‏شکل دیگر و در قالب هیجان‌طلبی همراه با بی‌مسئولیتی دنبال می‌کنند و ‏روز به روز بیشتر با نسل قبل ‏فاصله می‌گیرند.

این در فضایی است که متأسفانه اغلب فیلم‌ها، برنامه‌های ‏رادیو و تلویزیون و روزنامه‌ها مملو ‏از مضامین غمگینانه و ناامید‌کننده است. مطالب کتاب‌های درسی و آموزشی نیز تقریبا احساس‌های ‏خوشایند و جذابی را به دانش‌آموزان ایران منتقل نمی‌کند.

واقعیت این است که ایجاد فضای‌های سرگرمی و اجرای برنامه‌های زنده و مسابقه‌ها هر کدام به نوعی ‏ ‏هزینه‌ای را به نهاد متولی خود وارد می‌کند. اما آنچه جای تعجب دارد این است که در بسیاری مواقع این ‏بودجه به‌دلیل مکان یابی نامناسب یا حتی زمان‌بندی نادرست ‏برنامه از بین می‌رود.

به‌نظر می‌رسد ‏نهادهای متولی اوقات فراغت بدون تعامل اصولی و اطلاع ‏از برنامه‌های یکدیگر مدیریت زمان، ‏مکان و هزینه را در تولید برنامه‌های فراغتی و تفریحی نادیده گرفته‌اند و بدون ‏درنظر گرفتن نیاز و خواست ‏شهروندان اقدام به برگزاری برنامه می‌کنند. ‏

می‌خواهیم فعالیت‌مان با شعارهایمان بخواند

در همین حال رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران می‌گوید: قصد داریم فعالیت‌هایمان با ‏شعار«تهران شهر سرور، شهر امید» همخوانی داشته باشد، چون شاد‌سازی‌ و شادی‌آفرینی بدون مشارکت ‏شهروندان و به شکل دستوری حاصل نمی‌شود.

به گفته احمد نوریان، در 3 سال اخیر در برنامه‌ریزی‌هایی تلاش کردیم فعالیت‌ها را از لحاظ کمی و ‏کیفی به‌گونه‌ای گسترش دهیم که ابعاد گسترده تری را دربر گیرد و با استقبال شهروندان روبه‌روشود. ‏

نوریان اقدامات این سازمان را شامل 41 فعالیت می‌داند و می‌گوید:‏ جشنواره تهران شهر سرور، شهر امید، مقدمه‌ای است برای مرور ادبیات شادی، نشاط، سرور و تطبیق این ‏شاخص‌ها بر عملکرد سازمان فرهنگی‌هنری در ساختار و شکل‌گیری آن.

ما باید به یک همزبانی و ‏ادبیات واحد برسیم تا بتوانیم شادی را در شهرمان نهادینه کنیم.

کد خبر 70862

برچسب‌ها

پر بیننده‌ترین اخبار شهری

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز